So you know because why

Hallo,

We wensen iedereen een gelukkig 2010!

Deze wens komt wat laat, maar de jaarwisseling in Zuidoost-Azie niet zoveel te betekenen. Sterker nog, Nikki en ik hebben op oudejaarsavond een uur lang door Vientiane (de hoofdstad van Laos) gedwaald op zoek naar een gezellige plek om oud en nieuw te vieren. Maar helaas, de straten waren compleet verlaten. Uiteindelijk hebben een cafeetje met live-muziek gevonden. Daar hebben we het samen met een Engels stel en twee Engelse jongens even gezellig gemaakt. Even, want om kwart over twaalf ging de muziek uit en om half een moest iedereen de zaak verlaten. We hebben geen vuurpijl gezien en geen glas champagne gedronken. Het voelde toch een beetje als een vertraagde cultuurschok.

Misschien een schok, maar geen verrassing. Vientiane doet niet aan als een hoofdstad, er is weinig leven en werkelijk geen bezienswaardigheden. Bovendien is Laos in het algemeen niet een land waar bijzonder veel te beleven is. De natuur is er absoluut prachtig, zo ontdekten we rond Luang Prabang en Vang Vieng. Maar de Laotiaanse cultuur is slaperig. De meeste Laotianen zijn ronduit lui. Het lijkt ze niet te deren dat hun levenstandaard laag en hun leefomgeving zowel eenvoudig als vervuild is. Als westerling die opgevoed is met een vooruitgangsideaal riep dit bij mij verbazing en onbegrip op. Maar misschien ook wel een vorm van jaloezie: waarom zou je je over vanalles druk maken als je met de huidige situatie ook best tevreden bent? De gemiddelde Laotiaan vind het waarschijnlijk prima zoals het is en laat het daarbij. Geen stress!

Toch vond ik het na 10 dagen Laos fijn om naar Vietnam te gaan en weer wat leven om ons heen te zien. Die verwachting is uitgekomen. Het begon met de 18-urige busreis van Vientiane naar Hue in Vietnam. Samen met een Duitse jongen bleken we de enige toeristen. De rest van de reizigers waren sterk ruikende locals (het zijn werkelijk een stel ongelikte beren...) die overal in de bus lagen te slapen. Werkelijk overal, want er waren meer kaartjes verkocht dan er zitplaatsen waren. Wij mochten genoegen nemen met een hilarische hoeveelheid beenruimte en een slapende Laotiaan op mijn schouder. Een belevenis op zich, zeker toen de bus 's nachts een klapband kreeg. Gezien de slechte wegen en de overbeladen bus niet echt verwonderlijk. Het schijnt vaker te gebeuren, en de chauffeur wist gelukkig goed te reageren. Bovendien reden we 20 minuten later alweer met een reserveband verder. Ze kunnen het dus wel...

Na 2,5 uur wachten en het voor ons inmiddels bekende maar toch vervelende gegoochel met paspoorten en visa bij de grens waren we in Vietnam. Dit bleek inderdaad een andere wereld dan het slaperige Laos. Het voornaamste dat opvalt zijn de bromfietsen. Ze rijden overal en claxoneren om de haverklap. Wat een chaos! Het karakter van de gemiddelde Vietnamees correspondeert met de hyperactiviteit van het verkeer (ze rijden overigens heel rustig en verantwoord). Voor toeristen betekent dit dat je continu van alles aangeboden krijgt. Eten, souvenirs, excursies, taxiritjes, en whatever. Vervolgens moet je minstens vijf keer nadrukkelijk weigeren om het aanbod af te kunnen slaan. Het hoort erbij, maar de Vietnamezen zijn wel heel hardnekkig.

Ze bedienen zich van allerlei eigenlijk best grappige maar op den duur vervelende Engelse standaarzinnetjes. 'Hey you!' 'How are you?' 'It's happy hour!' (in een souvenirwinkel) 'Wanna buy something?' 'Cuse me!' 'One more, one more!' En volgens ons de leukste: 'You know because why?', van het vrouwtje dat ons uitlegde dat de prijs van mijn maatpak echt niet lager kon vanwege de zeer hoge kwaliteit van de stof.

Het is jammer dat veel Vietnamezen zo nadrukkelijk op het geld van toeristen uit zijn, dit zorgt voor een wat gespannen verhouding tussen achterdochtige toeristen en Vietnamezen met wellicht goede bedoelingen. Maar als je je als toerist open en goed van vertrouwen opstelt wordt je om de haverklap belazerd. Toch blijven er veel toeristen naar Vietnam komen, en dat is niet voor niets. Het natuurschoon doet er niet onder dan dat in Laos. De cultuur is interessant en complex. En het eten is lekker en veelzijdig. Bovendien leren we nu eens 'goed nee te zeggen'. En te onderhandelen trouwens, zelfs over de prijs van een fles water kan onderhandeld worden.

In Hue zijn we slechts 1 dag gebleven. Hue is een oude keizerstad (tot de Tweede Wereldoorlog was Vietnam een keizerrijk). Helaas is daar door Amerikaanse bombardementen weinig meer van over. Hue is zeker geen vervelende stad, maar we hebben toch snel koers gezet richting Hoi An. Dit vinden we het leukste stadje dat we tot nu toe bezocht hebben. Hoi An is niet groot, en het is zeer toeristisch. Maar het heeft sfeer, het ligt dicht bij het strand, en het weer is er fantastisch. Bovendien heeft het een belangrijke trekpleister: de kledingindustrie. Er zijn meer dan 300 winkels waar je voor zeer aantrekkelijke (lees: werkelijk belachelijk lage) prijzen kwalitatief goede kleding en schoenen op maat kunt laten maten. We hebben zojuist een pakketje met een pak en twee paar schoenen naar Nederland laten verschepen...

Vanavond zetten we met een slaapbus (ja echt, een bus met stoelen bijna zo vlak als een bed) koers naar Nha Trang. Het kost meer dan twaalf uur, maar we beginnen aan het reizen te wennen. Bovendien is Nha Trang de grootste badplaats van Vietnam, dus uitrusten kan op het strand. Hoe is het weer in Nederland eigenlijk? Sorry voor deze prikkeling onder de gordel, maar Nikki en ik genieten nog steeds met volle teugen.

Tot later!

Hilko

Oh ja, we hebben weer wat nieuwe foto's op http://picasaweb.google.com/hilkovanrooijen gezet. Foto's van Vietnam volgen nog!