Naar huis?

He hallo,

Gisteren kreeg ik een mailtje van ene nikkihilko. Ik werd gewaarschuwd dat Nikki en ik over twee weken thuis komen. Dat is inderdaad de bedoeling. Het mailtje kwam niet als een verrassing en ook niet echt als een teleurstelling. We hebben de periode van vijf maanden reizen prima gekozen. Lang genoeg om (bijna) compleet los te komen van vanalles dat Nederland iedere dag bezighoudt. Lang genoeg om heel veel te zien en te beleven. En vijf maanden is niet te lang om in een langdurige toestand van complete verzadiging terecht te komen. Maar toch, je leest het goed. Langzaam beginnen we een beetje zin te krijgen om naar huis te gaan.

Het verzamelen van nieuwe indrukken is een boeiende bezigheid, het gevoel van grenzeloze vrijheid heerlijk, en het leven van moment naar moment verslavend. Maar er komt niets uit onze handen, we maken niets, we werken nergens naar toe. Misschien is het toch de beruchte calvinistische inslag die maakt dat we er naar verlangen om weer structureels met iets bezig te zijn. Vermoedelijk verdwijnt dat gevoel als we eenmaal terugzijn in Amsterdam weer als sneeuw voor de lentezon. Dus laat ik erover ophouden. Nikki en ik stappen over twee weken in het vliegtuig en dan hebben we zeker zin om naar huis te komen omdat we heel graag iedereen in Nederland weer willen zien!

Mijn verlangen naar Nederland wordt ook deels gevoed door de plek waar we nu terecht gekomen zijn: Fresno, een stad ter grootte van Utrecht in het midden van California. Een functionele plek, maar geen plek waar je echt vrolijk van wordt. Er zijn voornamelijk heel veel fast-food restaurants, autodealers en goedkope motels. Grote delen van de stad hebben een twijfelachtige aanblik, en als we de inwoners die we spreken mogen geloven is criminaliteit in deze stad inderdaad een probleem. Waarom blijven we dan hier?

Het zit zo. We zijn in Fresno gestopt op weg naar het laatste Nationale Park dat we willen bezoeken, het veelgeprezen Yosemite National Park. Helaas is er een front met slecht weer California binnen gekomen en regent het al drie dagen. Omdat Yosemite een bergachtig gebied is sneeuwt het daar. En omdat wij geen sneeuwkettingen bij ons hebben mogen (en willen) we er nog niet in. Niet getreurd: vrijdag wordt het weer beter en reizen we alsnog af naar Yosemite. Ondertussen komen we in Fresno een beetje tot rust en overdenken we al onze belevenissen (en komen we ook tot gedachten zoals hierboven opgetekend). En ondanks dat het blijft regenen en het in Fresno allesbehalve gezellig is tovert dat bij ons regelmatig een glimlach op het gezicht.

Want we hebben onderweg wat moois gezien, ook de afgelopen weken weer. Moeder natuur heeft hier in de buurt wat knappe wondertjes verricht, ik vind het iedere keer weer verbazing- en indrukwekkend. We hebben respectievelijk de gigantische Grand Canyon, de opmerkelijke rotsformaties in Monument Valley, de grillige rode rotsvormen van Bryce Canyon, de bijna paradijselijke Zion Canyon, en de reusachtige bossen van Sequoia en Kings Canyon bezocht. Nikki (Bryce) en ik (Zion) hebben allebei onze favoriet, maar eigenlijk is alles dubbel en dwars de moeite waard. Als je op http://picasaweb.google.com/hilkovanrooijen/verenigdestaten een kijkje neemt kun je je er misschien meer iets bij voorstellen.

De Amerikanen gaan (net als de Nieuw Zeelanders overigens) goed met de natuurlijke geschenken om. Alles wordt goed beschermd, maar is toch toegankelijk. En de Visitor Centers geven je de mogelijkheid wat meer van al het natuurgeweld te begrijpen. En dat begrip brengt me maar tot 1 conclusie: als mens en natuur een wedstrijd aangaan is er aan het eind maar 1 de winnaar. De recente vulkaanuitbarsting op IJsland bewijst wie dat is. Dat is voor mij misschien wel de belangrijkste take-home message: de wereld zal altijd groter, complexer en diverser zijn dan ik me kan voorstellen. Soms is dat heel vervelend, maar vaak is interessant en het houdt ons tenminste een beetje bezig.

Vergeef het me, ik zal niemand langer lastigvallen met mijn gedachtenspinsels. Nikki en ik maken er nog twee bijzondere laatste weken van, en zullen genieten van dat wat nog op ons programma staat.

Tot snel!

Hilko