Life is what happens to you while...

We hadden niet heel veel gepland, voordat we op 9 december in het vliegtuig stapten. OK, we hadden ons ingelezen en een globale route uitgestippeld. Maar voor een geslaagde reis moet je volgens mij ook veel van het toeval overlaten. En het toeval heeft ons te pakken gekregen!

Het begon met onze relatief impulsieve beslissing om Cambodja over te slaan en naar Phuket te vliegen. Phuket vonden we niet bijster interessant, maar wel fijn om een dagje te relaxen. Al snel hebben we de boot naar Ko Phi Phi genomen. Ko Phi Phi is een van de mooiste plekken waar ik ooit geweest ben. Prachtige zandwitte stranden die overlopen in helder lichtblauw water omringd door spectaculaire rotsformaties begroeid met tropische vegetatie. Zo in 1 zin klinkt het wat simpel, maar de ervaring was fantastisch. Zeker de snorkeltocht die we gemaakt hebben was zeer de moeite waard. De baai waar de film 'The Beach' was opgenomen was voor ons een soort magische bestemming. Het was voor ons, en voor vele andere trouwens ook, een aanleiding om Thailand als bestemming uit te kiezen. Het stelde ons niet teleur, we hebben zeker geen spijt gehad van onze gewijzigde plannen!

Na drie dagen op Ko Phi Phi zetten we koers richting Ko Tao. Omdat dit niet in 1 dag kan, besloten we te overnachten op Ko Phangan. Maar tijdens de reis naar Ko Phangan werd Nikki ziek. Behoorlijk ziek, bleek toen bij aankomst op Ko Phangan. Ook tijdens de nacht die volgde had ze last van hoge koorts en flinke hoofdpijn. Omdat we toch wat bang waren voor malaria of een andere tropische ziekte zijn we naar een kliniek op Ko Phangan gegaan. Daar bleek het bloedbeeld van Nikki normaal. Ze kreeg het advies om rust te houden en bij aanhoudende hoge koorts terug te komen. Toen zaten we gevangen op Ko Phangan. Op zich geen straf, de locatie waar we zaten was wederom beeldschoon.

Na drie dagen rust was Nikki echter nog niet beter. De koorts bleef, mede dankzij de paracetemol, wel laag, maar de hoofdpijn en vermoeidheid hielden aan. We zijn teruggegaan naar de kliniek, maar daar adviseerden ze ons de volgende dag gewoon (volgens plan dit keer!) naar Bangkok te reizen. Gisteren zijn we hier aangekomen.

Vanochtend zijn we direct naar het ziekenhuis gegaan. Hier bleek Nikki toch dengue (of knokkelkoorts) te hebben. Dit was eerder in Ko Phangan nog niet aangetoond. Dengue is een ziekte waar je op zijn minst behoorlijk ziek van wordt. Gelukkig is de koorts inmiddels helemaal verdwenen en voelt Nikki zich over het algemeen ook weer wat beter. Daar is wel een behoorlijk heftige allergische reactie voor in de plaats gekomen. Haar handen zitten onder de vlekken en jeuken verschrikkelijk. Het past in het ziektebeeld, en komt vooral voor als de ziekte op zijn einde is. Er is weinig aan te doen, het is echt even afzien.

Morgenochtend gaan we opnieuw een bezoek aan het ziekenhuis brengen. De arts wist ons eerst te melden dat er geen sprake van zou zijn dat we (volgens plan) morgenavond in het vliegtuig naar Nieuw-Zeeland zouden stappen. Er is namelijk een risico dat bij Dengue inwendige bloedingen optreden. Alhoewel dit zeker bij toeristen weinig voorkomt, wordt er morgen nogmaals bloed geprikt. Bij een beter bloedbeeld dan vandaag gaan we, anders zitten we opnieuw gevangen.

Gevangen zitten in Bangkok is niet een van de leukste dingen, en dubbel betalen voor een vliegticket ook niet. Maar daar komen we wel overheen. We hopen vooral dat Nikki snel echt beter wordt. Ons plan om op de eilanden een beetje tot rust te komen is niet echt volbracht.

Wordt snel vervolgd! En: ik heb een plan ik maak nooit meer een plan...
Hilko

p.s. Foto's laten nog even op zich wachten, die verstuur ik uit Nieuw-Zeeland.